با آنان که هنوز تصمیم به رای دادن نگرفته اند

[baleparvaz]

ما جز آنكه در درون نظام كار كنيم و اين نظام را ميليمتر به ميليمتر و گام به گام از درون اصلاح كنيم چاره ديگري نداريم.





حرف من به اصلاح‌طلبان و كساني كه قصد دارند انتخابات را تحريم كنند اين است كه عزيز من اشتباه مي‌كنيد و بايد در انتخابات شركت كنيد. دليل اصلي من براي شركت در انتخابات اين است كه براي تغيير و پيشرفت و براي آنچه كه مي‌خواهيم در ايران محقق شود راهي جز شركت در انتخابات نداريم. منِ صادق زيباكلام اهدافي همچون آزادي مطبوعات، آزادي بيان، آزادي انديشه و آزاي زندانيان سياسي دارم و تنها راهي كه براي تحقق اين اهداف در جلوي خود مي‌بينم فقط و فقط شركت در انتخابات و كار در درون نظام است و هيچ جايگزين و چاره ديگري براي رسيدن به اين خواسته‌ها نمي‌بينم. عدم شركت در انتخابات هيچ چيزي را عوض نمي‌كند.

در انتخابات مجلس نهم خيلي از اصلاح‌طلبان شركت نكردند، آيا چيزي عوض شد؟ خير؛ هيچ چيز عوض نشد. تهران بزرگ حدود چند ميليون واجد شرايط راي دادن دارد؛ در حالي كه بعضي ازنمايندگان تهران با حدود 250 تا 300 هزار راي وارد مجلس شدند. يعني اگر فقط 10 درصد واجدان شرايط مي‌خواستند به اين افراد راي دهند بايد حدود 800 هزار راي مي‌آوردند و اگر فقط 5 درصد واجدان شرايط به اينها مي‌خواستند راي دهند بايد حدود 400 هزار راي مي‌داشتند. به عبارت ديگر حتي 5 درصد مردم تهران هم به اين افراد راي ندادند؛ اما اينها نماينده تهران محسوب مي‌شوند و وقتي اين نمايندگان به نام مردم صحبت مي‌كنند كسي به آنها نمي‌گويد شما نماينده 3 درصد مردم هستيد و آنها نماينده مردم تهران محسوب مي‌شوند. لذا ما هيچ راهي جز شركت در انتخابات نداريم تا از اين طريق خواسته‌هاي خود را جلو ببريم.


دوستان لطفا ار ارسال پستهای جنجالی و سطحی در این تاپیک خود داری کنید این تاپیک برای کسانی ایجاد شده که امروز در رای دادن تردید دارن بخونید و قضاوت کنید و در آخر خودتون نتیجه بگیرید که کار درست کدومه.

[ho$$ein]

وقتی ک جامعه اینه گرانیه
و بیکاریه هرکس رای بده خیانت کرده

[kavirdell59]

رای دادیم.انشالله فرد اصلح انتخاب بشه.

[baleparvaz]

من هیچ اظهار نظری نمی کنم،تاریخ داره به روشنی جواب میده. پس خودت بخون و قضاوت کن و در آخر نتیجه بگیر که کار درست کدومه.

“تحریم انتخابات در کشورهای دیگر و نتایج آن:

در این چند روز زیاد شنیده ام که تحریم انتخابات قبلا هم در کشورهای دیگری رخ داده و از آن نتایج خوبی هم به بار آمده! و حتی یک جا هم خواندم که ای کاش من جامائیکایی بودم تا مردمم راحت تر تحریم می کردند! بد نیست که نگاهی به لیست مهمترین تحریمهای انتخابات در کشورهای دیگر بیاندازیم. که اکثرا مورد استدلال دوستان است. و پیش از تبلیغ برای آن، از نتایج تحریم با خبر باشیم:

۱.سال ۱۹۷۱ – ترینیداد و توباگو؛
انتخابات عمومی کشور؛
تحریم انتخابات توسط احزاب مخالف؛
دلیل: اعتراض به تقلب در دوره ی پیشین؛
میزان شرکت در انتخابات: ۳۳.۲ درصد؛
نتیجه : پیروزی حزب حاکم (جنبش ملی مردمی) و بدست آوردن هر ۳۶ کرسی موجود با ۸۴.۱ درصد آرا که منجر به کنار گذاشته شدن تحریم کنندگان می شد.

۲.سال ۱۹۷۳ – ایرلند شمالی؛
رفراندوم برای جدایی از بریتانیا و پیوستن به جمهوری ایرلند( ایرلند جنوبی) ؛
تحریم رفراندوم توسط حزب سوسیال دموکرات کارگر ؛
دلیل: اعتراض به تصمیم گیری بریتانیا برای ایرلند شمالی ؛
مشارکت در انتخابات: ۵۸۰۱ درصد
نتیجه : ۹۸.۱ از رای دهندگان رای به ماندن در زیر پرچم بریتانیا می دهند که تا امروز هم ادامه دارد. شکستی سنگین برای تحریم کنندگان.

۳. سال ۱۹۸۳ – جامائیکا؛
انتخابات عمومی جامائیکا؛
تحریم انتخابات توسط حزب مخالف ( حزب ملی مردم )؛
دلیل : تغییر در قانون انتخابات توسط حزب حاکم ؛
مشارکت در انتخابات : ۵۵ درصد ؛
نتیجه : حزب حاکم ( حزب کارگر) با ۸۹.۷ درصد، همه ی ۶۰ کرسی موجود را تصاحب می کند و رئیس این حزب به عنوان رئیس جمهور منتصب می شود. شکست تحریم کنندگان.

۴. سال ۱۹۹۱ – بورکینافاسو؛
اولین انتخابات ریاست جمهوری بعد از سیزده سال؛
تحریم انتخابات توسط احزاب مخالف؛
دلیل: ؟!
مشارکت در انتخابات : ۲۷.۳ درصد
نتیجه : پیروزی تنها کاندیدای موجود ( بلیسه کومپائور ) با اخذ ۱۰۰ درصد آرا. شکست تحریم کنندگان.

۵. سال ۱۹۹۲ – غنا؛
اولین انتخابات پارلمانی بعد از سیزده سال؛
تحریم انتخابات توسط احزاب مخالف؛
دلیل : معترضین، این انتخابات را “فریب دادن مردم” می دانستند.
مشارکت در انتخابات : ۲۸.۱ درصد
نتیجه : پیروزی حزب دموکراتیک ملی با تصرف ۱۸۹ کرسی از ۲۰۰ کرسی موجود با ۷۷۰۵ درصد آرا و شکست تحریم کنندگان.

۶. سال ۱۹۹۳ – توگو؛
اولین انتخابات ریاست جمهوری که بیش از یک کاندیدا قادر به حضور در انتخابات بود؛
تحریم توسط احزاب مخالف؛
دلیل : ؟!
مشارکت در انتخابات: ۳۶.۲ درصد
نتیجه : پیروزی حزب حاکم با اخذ ۹۶.۵ درصد آرا و ابقای رئیس جمهور قبلی . شکست تحریم کنندگان.

۷. سال ۱۹۹۷ – مالی؛
انتخابات ریاست جمهوری؛
تحریم توسط احزاب مخالف؛
دلیل: ؟!
مشارکت در انتخابات: ۲۹ درصد
نتیجه : پیروزی حزب حاکم و ابقای رییس جمهور “عمر کناره” با ۸۴.۴ درصد آرا. شکست تحریم کنندگان.

۸. سال ۲۰۰۰ – ساحل عاج؛
انتخابات ریاست جمهوری؛
تحریم توسط برخی احزاب؛
دلیل : رد صلاحیت کاندیداهای آن احزاب توسط دادگاه؛
مشارکت در انتخابات : ۳۷.۴ درصد
نتیجه: در زمان برگزاری این انتخابات آقای رابرت گوئه به عنوان رئیس دولت انتقالی که نظامی هم بود در انتخابات کاندید شد که رقیب اصلی اش آقای رابرت باگبو از معدود کاندیداهای باقیمانده در انتخابات بود. بعد از برگزاری انتخابات طرفداران آقای باگبو در حمایت از وی به خیابانها ریختند و او با بدست آوردن ۵۹۰۴ درصد آرا حکومت را از دست نظامیان خارج کرد. شکست تحریم کنندگان. پیروزی تنها شرکت کننده مردمی.

۹. سال ۲۰۰۲ – گامبیا؛
انتخابات پارلمانی؛
تحریم توسط اکثر احزاب مخالف؛
دلیل: ؟!
مشارکت در انتخابات : ۵۶.۴ درصد
نتیجه : پیروزی حزب حاکم با ۵۱ درصد آرا و بدست آوردن ۴۵ کرسی از ۴۸ کرسی موجود . ابقای “یحیا جامع” در پست ریاست جمهوری. شکست تحریم کنندگان.

۱۰. سال ۲۰۰۳ – گینه؛
انتخابات ریاست جمهوری؛
تحریم توسط اکثر احزاب مخالف؛
دلیل: ؟!
مشارکت در انتخابات : ۱۵ درصد!
نتیجه : پیروزی حزب حاکم با ۹۵.۶ درصد آرا و ابقای “لانسانا کنته” در پست ریاست جمهوری برای هفت سال دیگر. شکست تحریم کنندگان.

۱۱. سال ۲۰۰۵ – ونزوئلا؛
انتخابات پارلمانی؛
تحریم توسط احزاب مخالف؛
دلیل : اعتقاد به عدم سلامت انتخابات؛
میزان مشارکت در انتخابات: ۲۵.۳ درصد
نتیجه : پیروزی حزب حاکم و ابقای هوگو چاوز برای شش سال دیگر با ۶۰ درصد آرا. شکست تحریم کنندگان.

۱۲. سال ۲۰۱۳ – ایران؛
نتیجه: پیروزی ؟؟؟؟؟؟ برای هشت سال دیگر؟ “

[طه]

یارو توی تاکسی می گفت این مردم نمی فهمن بازم مثل بز میرن و رإی میدن !!
یه بچه 10 ساله توی تاکسی به یارو گفت : بز که رإی نمیده . بز وایمیسته و فقط نگاه میکنه که دیگران رإی میدن

[simorgh72]

وقتی ک جامعه اینه گرانیه
و بیکاریه هرکس رای بده خیانت کرده

اين حرف ازيك ادم روشن فكري مثل شمابعيده مثلا راي نديم به نفع دشمن عمل كنيم مشكلاتمون حل ميشه؟!

[baleparvaz]

وقتی ک جامعه اینه گرانیه
و بیکاریه هرکس رای بده خیانت کرده

دوست عزیز تکدر خاطر شما را در مورد این مورد عمیقا حس و درک میکنیم. اما نظر من بر خلاف شماست.

متاسفانه باید بگویم که در صورت عدم شرکت در انتخابات هیچ اتفاق خاص نمیافتد. تحریم این انتخابات و کلا کنشهای سیاسی- اجتماعی اگر بصورت سازمان یافته صنفی، مدنی و یا حزبی نباشد هیچگاه تاثیر بسزایی نخواهد داشت .دلیل آن هم این است که خود کنش به تنهایی بخش کوچکی از فعالیت است. بخش عمده و مهم آن بازتاب و انعکاس عمل در جامعه و یا حتی جوامع بین الملل و استفاده از فشار رسانه ای و افکار عمومی است. در دنیای امروزه رسانه و انعکاس آن مهمترین و باز تاکید میکنم مهمترین عامل است. این فاکتور در وضعیت فعلی در دسترس نیست. در وضعیت فعلی تحریم و عدم شرکت در انتخابات بدلیل اینکه سازمان یافته نیست و متعاقب آن هیچ جریان و حزبی پیگیر مطالبات آن نخواهد بود، عملا تاثیر چندانی نخواهد داشت.

از سوی دیگر با شرکت در انتخابات و انتخاب حتی گزینه بد از میان بدترینها ضمن اینکه هر کس بسهم خود میتواند در این میان تاثیر گذار باشد.

در صورت شرکت تمامی مردم در انتخابات و رای دادن به گزینه متمایل به اصلاحات، اولا شاید با همین آرای خاموش واقعا سرنوشت انتخابات عوض شود .

باز هم میگویم که عمیقا تکدر خاطر شما را از تجربیات قبلی درک میکنم ولی خسته و ناامید شدن و زمین بازی را ترک کردن، دقیقا چیزی است که مطلوب تیم مقابل است.

صحبت اقای زیبا کلام خیلی منطقی و عاقلانه هست ایشون میفرمایند

ما جز آنكه در درون نظام كار كنيم و اين نظام را ميليمتر به ميليمتر و گام به گام از درون اصلاح كنيم چاره ديگري نداريم.

انسان به امید زنده هست

[FireBoy]

وقتی ک جامعه اینه گرانیه
و بیکاریه هرکس رای بده خیانت کرده

دقیقا به همین علت باید رای بدیم
تا وقتی که این طرز فکر رو داشتی باشیم و لج کنیم و رای ندیم، تمام این گرونیا و مشکلاتی که سرمون بیاد حقمونه

[طه]

وقتی ک جامعه اینه گرانیه
و بیکاریه هرکس رای بده خیانت کرده

این چه حرفی بود که زدی؟؟؟
دو بار بعضیا که باید می اومدن و رای میدادن نیومدن و نتیجه .... ؛ بس نبود؟؟؟

[baleparvaz]

عصر ایران ؛ مهرداد خدیر - کمتر از 24 ساعت دیگر انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری برگزار می شود . هنوز اما شماری از هم میهنان به تصمیم نهایی و قطعی نرسیده اند.

روی سخن این گفتار البته با کسانی نیست که بر سر انتخاب گزینه مورد نظر تردید دارند چرا که در نهایت بر تردید خود فائق خواهند آمد. مخاطب این نوشته اما هم میهنانی اند که بر سر رفتن یا نرفتن تردید دارند و البته انگیزه ها و دلایلی را اقامه می کنند:

1- برخی می پندارند با غیبت خود یک عمل سیاسی انجام داده اند و نه تنها اتهام انفعال را رد می کنند بلکه بر این باورند که در حال کنش هستند. اینان عمل خود را منتج به مشروعیت زدایی سیاسی ارزیابی می کنند. حال آن که در هیچ ساختار سیاسی مشارکت 100 درصدی تحقق نمی یابد تا کاهش آن را به منزله تقلیل مشروعیت بدانیم.

مشارکت صد در صدی تنها در حکومت های توتالیتر رخ می دهد و مشهورترین مثال انتخابات ریاست جمهوری صدام حسین در اواخر حکومت اوست .
ضمن این که در جمهوری اسلامی ایران مشارکت حداقلی همواره حاصل آمده و اگر چه در ادوار مختلف در نوسان بوده و گاه تا 85 درصد نیز ارتقا یافته اما هرگز به زیر 40 درصد (به صورت میانگین در کل کشور) سقوط نکرده است. به این دوستان باید یادآور شد نرخ مشارکت در ایالات متحده نیز بین 50 تا 60 درصد است. بنابر این مشارکت 50 یا 60 درصدی مشروعیت زدا نیست.

این نکته را نیز در نظر داشته باشیم که همزمانی انتخابات شوراها با ریاست جمهوری انگیزه مشارکت در بسیاری نقاط را پیشاپیش فراهم ساخته و غالب مشارکت کنندگان در انتخابات شوراها رای خود را به صندوق انتخابات ریاست جمهوری نیز خواهند انداخت و همین عامل نیز بر نرخ مشارکت تاثیر می گذارد. این نویسنده البته اساسا با پروژه مشروعیت زدایی مخالف است. چه، به میزانی که مشروعیت می دهیم می توانیم مطالبات خود را نیز مطرح کنیم.

2- انتخابات جمعه یک ویژگی منحصر به فرد دارد که شاید دیگر هرگز تکرار نشود. جمهوری اسلامی امکان قضاوت افکار عمومی درباره دو نوع رویکرد به پرونده هسته ای را فراهم ساخته است و دو گرایش در نوع مواجهه با این پرونده دو کاندیدا دارند و یک نامزد دیگر نیز متمایل به مقامی با پیشینه مسوولیت مذاکرات هسته ای است. بنابراین رای به هریک از آن دو نفر و با نگاهی وسیع تر یکی از آن سه نفر پایگاه اجتماعی هر رویکرد را مشخص می کند.باورداران به یک گرایش -در حال حاضر مسلط- در ابراز رای و انتخاب خود ذره ای تردید ندارند و بی گمان در ساعات اولیه جمعه پای صندوق ها حاضر می شوند.آیا طیف مقابل نمی خواهد وزن خود را به نمایش بگذارد؟ اجتناب از رای دادن وزن کفه ای را که نمی پسندید سنگین جلوه نخواهد داد؟

3- این تصور که همه غایبان را می توان معترض و مخالف تلقی کرد باطل است. چرا که در هر انتخابات، کم نیستند کسانی که مایل به انجام عمل سیاسی نیستند و در دموکراتیک ترین حالت نیز مشارکت نخواهند کرد بنابراین چگونه می توان غایبان را عینا و طابق النعل بالنعل ،همان معترضان دانست؟

میزان آرای کاندیدایی را که تنها با مناظره ها معرفی شده و هیچ تبلیغ و حمایت دیگری نداشته می توان به تاثیر رسانه نسبت داد یا آرای نامزد دیگر را ناشی از نگاه جامعه به عملکرد اجتماعی او دانست اما با کدام سنجه می توان دریافت که 20 یا 30 درصد غایب دقیقا چرا حاضر به شرکت نشده اند؟ از بی عملی یا بی علاقگی یا از سر اعتراض؟

4- از استدلالات دیگر این است که امکان انتخاب محدود است. واقعیت اما این است که چند گرایش متفاوت سیاسی در صحنه حاضرند و چنانچه به بیرون از ساختار نظر نداشته باشیم امکان انتخاب - دستکم از بین گزینه های موجود- وجود دارد. به فرض پذیرش محدودیت در انتخاب نیز می توان پرسید آیا محدودیت در انتخاب نوع اتومبیل در ایران، شما را از خرید خودرو منصرف می سازد؟ آیا به خاطر محدودیت در انتخاب نوع هواپیمای مورد نظر در ایران شما از سفر هوایی انصراف می دهید یا بین توپولوف و بویینگ دست به انتخاب می زنید؟ قصد مقایسه و شبیه سازی در میان نیست اما آیا در این کشور همه عرصه ها و ساحت های دیگر اجتماعی امکان انتخاب در حد اعلا وجود دارد و تنها در این میدان انتخاب ها محدود است؟

5- بارها گفته ایم و نوشته ایم که اگر هم ما با سیاست کار نداشته باشیم سیاست با ما کار دارد. سیاست در همه شئون زندگی ما دخالت دارد و این تصور که بیرون از این فضا می توانیم زندگی کنیم خام دستانه است. حتی سرنوشت دو باشگاه پرهوادار فوتبال به انتخابات گره خورده است. با تغییر دولت، اعضای هیات مدیره و مدیر عامل و کادر فنی دو تیم تغییر می کنند. سیاست نه تنها در مناسبات قدرت که در ورزش و هنر و اقتصاد دخالت دارد و بر این اساس حتی هوادار غیر سیاسی این یا آن باشگاه یا بازیگر سینما که از پی گیری حقوق صنفی خود محروم شده نیز نمی تواند به انتخابات بی اعتنا باشد.

دست آخر این که ممکن است تردیدهایی درباره نحوه اعلام نتیجه را به عنوان نداشتن انگیزه مطرح یا ادعا کنند گزینه ای غیر از نامزد آنها مد نظر است اما آیا چنین ادعا یا اتهامی را با حضور می توانند پی گیری کنند یا بدون حضور ؟

اگر از هیچ یک از موارد پیش گفته قانع نشده اید دو نکته دیگر و تمام :

اول این که رای دادن عملی شاق و پرمرارت نیست که به خاطر انجام آن مدام در ذهن مان چرتکه بیندازیم. برخی از ما زمانی در صف ایستادن و نامی را بر روی برگه نوشتن و به صندوق انداختن بیش از اندازه منت گذارنده تصور یا تصویر می کنیم. حال آن که می توانیم این کار را در ردیف دیگر کارهای زندگی که هر روز انجام می دهیم و همه آنها نیز به نتیجه مورد نظر ما نمی انجامد قلمداد کنیم. سخت نگیریم. کار آسانی است!

دوم این که می خواهیم زندگی کنیم و آدمی به امید زنده است.