[IMG]Link: زيارت عاشورا
Link: اعمال روز اول محرم
Link: نماز امام حسين(ع)
Link: زيارت اول امام حسين(ع)
Link: ادعيه باد صبا
محرم، نام نخستين ماه از ماه هاي دوازده گانه قمري است. علت نام گذاري اين ماه به محرم آن بود که در زمان جاهليت، جنگ در اين ماه را حرام مي دانستند و روز اول محرم را اول سال قمري قرار مي دادند.
بني اميه در سال 61 هجري، با ريختن خون سيدالشهدا و خاندان و يارانش در اين ماه و پديد آوردن حادثه کربلا، احترام ماه حرام را نگه نداشتند.
از آنجا که ماه محرم يادآور حادثه کربلا و عاشوراست، فرا رسيدن آن دل ها را اندوهناک مي کند. پيروان و شيفتگان امام حسين(ع) نيز از اول محرم همه جا را سياه پوش مي کنند و به ياد آن امام شهيد، به عزاداري مي پردازند.
محرم همچون عاشورا، رمز احياي خاطره حماسه هاي کربلاست. در فرهنگ شيعه، نام محرم با عاشورا، کربلا و امام حسين(ع) آميخته شده است و با يکديگر پيوند دارند و گويي محرم جز حسين و کربلا هيچ ندارد.
کربلا و محرم نگرش انسان را به زندگي تغيير مي دهد.
محرم هدف براي زندگي کردن را عميق تر مي کند.
محرم به زندگي معنايي بس عظيم مي بخشد.
محرم ماه توبه است و ماه بازگشت به خدا و ماه پيدا کردن حقيقت و راه درست زندگي کردن و درست مردن است.
محرم بهترين شيوه زندگي را به انسان مي آموزد و نيز بهترين مردن و بدرود گفتن دنيا را مي آموزد.
محرم و کربلا اوج فضايل اخلاقي است؛ محرم اخلاق را با نمونه هاي عيني اش به ما مي آموزد.
محرم درس وفاست درس آزادي و آزادگي و درس عزت است.
محرم، فروردين جانهاست و بهار ايمانهاي سست شده و طراوت انديشه هاي مرده و افسرده و خوابيده، و شكوفايي غنچه هاي بسته بيداري و آگاهي و ايثار و فداكاري است.محرّم، ماه پاسداري از حرمت انسان است.محرّم، حريم ايمان و حصار قرآن است.
براي رسيدن به كربلا، بايد اراده اي آهنين، قلبي شجاع و عشقي سوزان داشت و در اين سفر، بايد رهتوشه اي از صبر و يقين، پاپوشي از توكّل، سلاحي از «ايمان» و مَركبي از «جان» داشت، تا به منزل رسيد، چرا كه راه كربلا، از «صحراي عشق» و «ميدان فداكاري» و پيچ و خم خوف و خطر مي گذرد و حسين(ع)، چشمه اي از حقيقت و حرّيت است كه تا ابد كام تشنگان آزادي را سيراب مي سازد.
هنوز هم بشريّت، تشنه درسهاي «مكتب عاشورا»ست، مكتبي كه الفباي آن، فداكاري، جانبازي، خلوص و خدامحوري است.
Link: زيارت عاشورا
Link: اعمال روز اول محرم
Link: نماز امام حسين(ع)
Link: زيارت اول امام حسين(ع)
Link: ادعيه باد صبا
التماس دعا
موج همراه[/IMG]
---------- Post added at ۱۸:۱۱ ---------- Previous post was at ۱۸:۱۰ ----------
[img]وقتى كه حضرت آدم (ع ) از بهشت بيرون شد از كارى كه كرده بود و از فراق حوا و بهشت ، آنقدر گريه كرد، كه روى صورتش دو شيار مثل جوى درست شد و اشك چشمش از آن جارى مى شد كه پرنده ها از آن ميآشاميدند.
و تا چهل سال اين گريه ادامه داشت ، و از كرده خود پشيمان و تائب بود. و توبه كرد. خداوند متعال توبه او را پذيرفت و حضرت جبرئيل (ع ) را فرستاد كه كلماتى به حضرت آدم (ع ) بياموزد و آن كلمات همان بود كه قبلا در عرش ديده بود.
حضرت جبرئيل (ع ) به او فرمود: بگو: يا حميد بحق محمد، يا عالى بحق على ، يافاطر بحق فاطمه ، يامحسن بحق الحسن و (ياذ الاحسان بحق ) الحسين منك الاحسان .
وقتى حضرت آدم (ع ) به اسم امام حسين (ع ) رسيد، اشكش جارى شد و قلبش به درد آمد. فرمود:
اى برادر جبرئيل چرا در ذكر پنجمين اسم كه حسين است قلبم شكست و اشكم جارى شد؟
حضرت جبرئيل فرمود: اى آدم به اين فرزندت مصبتى وارد مى شود كه تمام دردها و غمها و مصيبتها پيش اين ناچيز است ؟ حضرت آدم (ع ) فرمود: اى برادر آن مصيبت چيست ؟ حضرت جبرئيل (ع ) واقعه كربلا را براى او مى گويد، و ميفرمايد: او را تشنه و غريب و بيكس و تنها و بى يار و ياور شهيد مى كنند، اى آدم ؛ اگر او را در حالى كه مى فرمود: واعطشاه ، واقلة ناصراه مى ديدى ... بطورى كه تشنگى ميان او و آسمان مثل دود حايل شده بود.... هيچكس جواب او را نمى دهد.
مگر با شمشير و... او را مانند گوسفند از پشت سر ذبح مى كنند و مال و كاروانش را بتاراج و غارت مى برند... سر او و يارانش را شهر به شهر مى گردانند...
حضرت آدم (ع ) تا اين واقعه را شيند مثل مادرى كه جوانش را از دست داده بلند بلند گريه كرد.(1)
اى در عزايت آدم و حوا گريست
يا كه ساكنان عالم بالا گريسته
پيمبران مرسل و ذرات كائنات
از هفت ارض تا به ثريا گريسته
اين بس براى غريبيت اى باعث نجات
گبر و يهود و قوم نصارى گريسته
هم ساكنان معبد و هم واقفان دير
هم جاثليق پير كليسا گريسته
آن ظلمها كه شد بتو در دشت كربلا
هم دوست گريه كرد و هم اعدا گريسته
حوران باغ خلد برين تو اى شهيد
اندر جنان بهره لعيا گريسته
بر كشته تو اى شه بى غسل و كفن
مجنون وار زينب و ليلا گريسته
ما دام عمر، سيّد سجاد ناتوان
اندر عزات اى شه والا گريسته[/img]