صحیفه سجادیه

[montazer65]

نيايش نهم : نیایش آن حضرت در اشتياق به آمرزش

خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و ما را به سوي توبه‌اي كه پسندِ توست برگردان،و از پا فشاري بر آنچه نمي‌پسندي به دور دار.

خدايا، آن جا كه به ناچار يا دينِ ما كاستي مي‌گيرد يا دنياي ما، كاستي را در آن قرار ده كه زودگذر است، و بازگشت ما را به سوي آن كه پايدارتر است.
و هرگاه آهنگ دو كار كرده باشيم كه يكي خشنودي تو را به همراه دارد و ديگري به خشمت مي‌آورَد، ما را به آن كار كه خشنودي تو در آن است گرايش ده، و نيروي ما را در انجام دادنِ آنچه سبب خشمِ توست، ناتوان گردان.

خدايا، تو ما را از ناتواني آفريده‌اي و بنياد ما را بر سستي نهاده‌اي، و از آبي پست و بي‌مقدار، هستي ما را آغاز كرده‌اي. اينك ما را هيچ جنبشي نيست مگر به نيروي تو، و هيچ نيرويي نيست مگر به ياري كردن تو.
پس ما را به توفيق خود مدد فرما، و به راه راستِ خود استواري ده، و چشمِ دل‌هاي ما را از ديدن آنچه دوست نمي‌داري كور گردان، و چنان كن كه نافرماني تو به هيچ يك از جوارح ما راه نيابد.

[montazer65]

نیایش 21: نيايش آن حضرت هنگامي كه اندوهگين مي‌شد

خدايا، اي كار ساز بنده‌ي تنها و ناتون، و اي نگه‌دارنده‌ي ما از هر چه سهمناك و وحشت زاست. گناهان من به تنهايي‌ام كشانده و هيچ ياور و همراهي برايم نمانده. در برابر خشم تو ناتوان شده‌ام و كسي مددكار من نيست. ترس ديدار تو به جانم افتاده و تسكين دهنده‌اي براي آن نمي‌يابم.
اگر تو مرا بيم دهي، چه كسي مرا از تو ايمني مي‌بخشد، و اگر تو به تنهايي‌ام افكني، چه كسي به ياري‌ام بر مي‌خيزد، و اگر تو ناتوانم خواهي، چه كسي مرا توانا مي‌گردانَد.

اي معبود من، جز پروردگار كسي پرورده‌ي خود را پناه ندهد، و پيروز است كه انسان شكست خورده را امان تواند داد، و تنها جوينده است كه مي‌تواند از گريخته دستگيري كند.
اي معبود من، همه‌ي اينها به دستِ قدرت توست، و سرانجامِ هر گريز و فراري جز آستانِ تو نيست. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و گريز مرا پناهي فراهم كن و خواسته‌ام را برآورده ساز.

[montazer65]

نيايش آن حضرت در نياز خواهي

خدايا، مرا از تو خواسته‌اي است كه خود از برآوردن آن ناتوانم و چاره‌جويي آن نتوانم، و نفسم مرا وسوسه مي‌كند كه برآوردن آن خواسته را از كسي خواهم كه او، خود، نياز از تو خواهد و در خواسته‌اش از تو بي‌نياز نباشد؛ و اين، خود لغزشي بود از لغزش‌هاي خطاكاران، و زمين خوردني چون زمين خوردنِ گنهكاران.

آن گاه به هشدار تو از خوابِ بي‌خبري به خود آمدم، و به توفيق تو، پس از لغزش برخاستم، و چون به راهم آوردي، ديگر زمين نخوردم و باز گرديدم،
و گفتم: پاك و منزّه است پروردگار من، چگونه مي‌شود نيازمندي از نيازمندي چون خود حاجت خواهد و تهي دستي نياز خواه تهي دستي گردد؟
پس اي معبود من، با اشتياقِ تمام به سويت آمدم، و با اعتماد، دست اميد به دامانِ تو زدم،
و دانستم كه كوه خواسته‌هاي من، پيش توانگري تو، كوچك است، و انبوه چشمداشتِ من از تو، در برابر رحمت‌هاي تو اندك؛ گنجايش لطفِ تو بيش از نيازِ خواهندگان است، و دستِ بخشش تو بالاتر از همه‌ي دستان.
خدايا، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به لطف خود با من آن كن كه بخشش بسيار تو را سزاوار است، و به عدل خود با من آن مكن كه مرا شايسته است. من نخستين كسي نيستم كه به تو روي آورد و تو او را نعمت دادي، حال آن كه سزوار رانده شدن بود، و نخستين كسي نيستم كه دست خواهش به سويت دراز كرد و تو خواسته‌اش را برآوردي، حال آن كه سزاوار نااميدي بود.
خدايا، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و دعاي مرا اجابت كن و ندايم را پاسخ گو و بر زاري‌هاي من رحمت آور و آواز مرا بشنو

[montazer65]

نیاش پانزدهم :نيايش آن حضرت هنگام بيماري

خدايا، ستايش براي توست به خاطر آن تن درستي كه همچنان از آن برخوردارم، و ستايش براي توست بر اين بيماري كه در تنم پديد آوردي.
اي معبود من، نمي‌دانم كدام يك از اين دو حالت به شكر گزاري سزاوارتر است و ستايش در كدام يك از اين دو هنگامه شايسته‌تر.

آيا هنگام تن درستي كه روزهاي پاكيزه‌ي خود را بر من گوارا ساخته بودي و مرا در طلب خشنودي و بخشش خود به نشاط آورده بودي و به فرمانبرداري خود توفيق مي‌دادي و نيرو مي‌بخشيدي،
يا هنگام بيماري كه مرا به آن آزمودي و آن را همچون نعمتي به من ارزاني كردي تا بار سنگين گناه را بر پشت من سبك گرداني و مرا از آلودگي‌هاي نافرماني پاكيزه سازي و هشدارم دهي كه توبه كنم و به يادم آوري كه قدر نعمت پيشين را بدانم و زنگار گناه را از دلم بزدايم؟

و در اين ميان، چه بسيار كارهاي پسنديده را كه فرشتگان در كارنامه‌ي من بر قلم آوردند، بي‌آن كه دلي در آن انديشه كند و زباني بدان سخن گويد و اندامي با آن به رنج افتد، بلكه هر چه بود، از فضل و بخشش و احسانِ تو بود در حقّ من.
خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و آنچه را خود براي من مي‌پسندي، در چشمِ دلم آراسته گردان، و آنچه را خود بر سرم مي‌آوري، بر من آسان ساز. مرا از پليدي گناهان پيشين پاكيزه كن، و از گزند آنچه كرده‌ام، دور فرما. شيريني تن درستي را در من پديد آور و گوارايي سلامت را به من بچشان، و چنان كن كه چون از اين بيماري به در روم، خود را به آمرزشت رسانم و بهبود حالم با گذشت تو از گناهانم پيوند خورد، و چون از چنبر اندوه رهايي يابم، در گستره‌ي رحمتت پاي نهم و تن درستي‌ام با گشايش و آسايش از سوي تو همراه شود.

تنها تويي كه بي‌مزد و منّت احسان مي‌كني، و بي‌شايستگي‌ِ ما، نعمت مي‌دهي. بسيار بخشنده و احسان كننده‌اي، و داراي بزرگي و بزرگواري هستي.

[montazer65]

مناجات سي¬ و دوم، نيايش آن حضرت در نماز شب.

اين جا که من ايستاده ام، جايگاه کسي است که خود را براي تو از گناه بر حذر داشته، بر خود خشمگين و از تو خشنود است. با دلي شکسته و نزار و گردني کج و پشتي خميده از بار سنگين گناه، با تو روبه¬رو گرديده، در حالي که ميان شوق به تو و بيم از تو بر جا ايستاده است و تو سزاوارتر کسي هستي که بايد به او اميد بندد و از او بترسد و بپرهيزد.

پس اي پروردگار من! چيزي را که از تو اميد آن دارم، به من ارزاني کن و از آنچه مي ترسم، پناهم ده و از رحمت خود صله اي به من عنايت کن؛ که تو کريم‌ترين کسي هستي که از او نياز مي¬خواهند.

خدايا! همچنان که در اين جهانِ گذرا، پيش چشم ديگر مردمان، با عفو خود بر گناهان من پرده افکندي و زندگي‌ام را از فضل و بخشش خود بياکندي، در آن جهانِ ماندگار نيز مرا در جايي که گواهان مي¬ايستند و در محضر فرشتگان مقرب و رسولان بزرگ و بزرگوارت و شهيدان و محضر فرشتگان مقرب و رسولان بزرگ و بزرگوارت و شهيدان و صالحان، از رسوايي پيش همسايه اي که گناهان خود را از او پنهان مي کردم و خويشاوندي که در کارهاي پنهاني خود از او حيا مي¬ورزيدم، در پناه آور.

[montazer65]

نیاش سی و پنجم : نيايش آن حضرت در مقام رضا به قضاي الهي

ستايش براي خداست كه به آنچه فران مي‌رانَد خشنودم، و گواهي مي‌دهم كه خدا روزيِ بندگانش را به عدالت قسمت نموده و با همه‌ي آفريدگانش به فضل و احسان رفتار كرده است.

خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا به آنچه به ديگران عطا كرده‌اي ميازماي، و آنان را به آنچه از من باز داشته‌اي، به آفتِ سركشي و تكبّر دچار مكن، تا سبب شود بر آفريدگانت رشك بَرَم و حكم تو را خوار شُمُرَم.

خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا به آنچه برايم مقدر نموده‌اي، دلخوش كن، و سينه ي مرا در برابر آنچه وسيله ي تقدير توست، فراخ ساز، و به من چنان اطميناني بخش كه با تكيه بر آن، اقرار كنم قضاي تو جز به نيكي روان نگشته است، و تو را بيش‌تر در برابر آنچه از من باز داشته‌اي سپاس گويم تا در برابر آنچه به من ارازني كرده‌اي.

مرا باز دار از اين كه انسان بينوا را فرومايه پندارم، يا گمان كنم كه انسانِ توانگر فضل و برتري دارد؛ زيرا شريف كسي است كه فرمانبرداري تو او را شرافت بخشيده باشد، و عزيز كسي است كه از بندگيِ تو عزّت يافته باشد.
پس بر محمد و خاندانش درود فرست و ما را از ثروتي بي‌فنا بهره‌مند ساز، و به عزّتي پايدار مدد فرما، و از سلطه‌اي جاودانه برخوردار نما، كه تو آن يكتاي يگانه‌ي بي‌نيازي كه نه فرزندي آورده‌اي و نه فرزند كسي بوده‌اي، و هيچ كس همتاي تو نيست.

[montazer65]

دعای پنجاه و یکم :نيايش آن حضرت در تضرّع و اظهار خاكساري

اي معبود من، تو را مي‌ستايم ـ و تو سزاوار هر ستايشي ـ بدان سبب كه در حقِ من نيكي‌ها كردي، و نعمت‌هاي فراوان به من بخشيدي، و عطاياي بسيار ارزاني فرمودي، و به رحمت خود مرا بر ديگران برتري دادي، و نعمت خويش را بر من تمام گرداندي. تو درباره‌ي من چندان خوبي و احسان كرده‌اي كه دست شكر و سپاس من از آن كوتاه است.

آري، اگر نبود احسان تو و نعمت‌هاي بسيارت، من بهره‌ي خود را به دست نمي‌آوردم و نَفس خود را اصلاح نمي‌كردم؛ ولي تو پيش از آن كه درخواست كنم، به من احسان فرمودي، و در همه‌ي كارها از ديگران بي‌نيازم كردي، و سختيِ بلا را از من دور ساختي، و حكم سهمگين خود را از من باز داشتي.
اي معبود من، چه بسيار بلاي بيش از طاقت كه از من بگرداندي، و چه بسيار نعمت كه چشم دلم را بدان روشني بخشيدي، و چه بسيار احسان كه از روي بزرگواري در حقِ من روا داشتي.

توي كه هنگام ناچاري و بيچارگي، دعايم را به اجابت رساندي، و چون به پرتگاهِ گناه افتادم، دستم را گرفتي و مرا آمرزيدي و حقّ مرا از دشمنانم ستاندي.
اي معبود من، هرگاه از تو چيزي خواسته‌ام، بخيلت نيافته‌ام، و هرگاه آهنگِ ديدار تو كرده‌ام، گرفته و درهم نبوده‌اي، بلكه ديده‌ام دعاي مرا مي‌شنوي و آنچه خواسته‌ام عطا مي‌كني، و ديده‌ام در هر حالتي كه هستم، و در هر زماني كه به سر مي‌برم، نعمت‌هاي فراوانت بر من ارزاني شده است. از اين روست كه تو نزد من در خورِ ستايشي و احسانت پيش من نيكوست.

[montazer65]

نيايش بیست و ششم آن حضرت براي همسايگان و دوستانش


خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا به نيكوترين شيوه ياري فرما، تا حقگزار همسايگان و دوستان خود باشم كه به حقّ ما آشنايند و با دشمنان ما در ستيز.
و توفيقشان ده كه سنّت و آيين تو را برپا دارند و رفتارهاي نيكو را كه تو فرموده‌اي، فرا گيرند: ناتوانانِ خود را مدد رسانند و نيازشان را برآورده سازند؛ از بيماران خود عيادت كنند؛ راهجويانشان را هدايت نمايند؛ مشورت كنندگان را اندرز دهند؛ به پيشواز مسافران خويش روند؛ رازهايشان را پنهان كنند؛ كاستي‌هايشان را بپوشانند؛ ستم ديدگان خود را ياري رسانند؛ آنان را در زندگي خود شريك كنند؛ دارايي و بخشش‌هاي خود را از ديگران دريغ نورزند؛ و آنچه را بايسته است، به ايشان ببخشند، پيش از آن كه نياز خواهند.

خدايا، مرا بر آن دار كه رفتار همسايگان و دوستانِ بدكردار خود را به نيكي پاسخ دهم و از ستگرشان درگذرم، بي‌آن كه به ايشان ستم نمايم، و درباره‌ي همه‌شان گمانِ نيك بَرَم و جملگي آنان را با مهرباني و نيك مدد رسانم. به خاطر پاك دامني ديده از نارواي آنان بربندم، و از سَرِ فروتني، با ايشان به نرمي رفتار كنم، و دلسوز بلا ديدگانشان باشم. در نبودشان مهر آنان را در قلبم نگه دارم و از سرِ خيرخواهي بقاي نعمت را براي آنان دوست بدارم. هر چه را براي خويشان خود مي‌خواهم، براي آنان نيز بخواهم، و هر حقي را كه براي نزديكانِ خود نگه مي‌دارم، براي آنان هم نگه دارم.

خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و چنان كن كه آنچه من براي ايشان خواسته‌ام، آنان نيز همانند آن را براي من خواستار شوند. از نيكوترين بهره‌ها كه نزد ايشان است، مرا ارزاني كن، و بينش آنان را فزوني ده تا حقّ مرا به نيكي بگزارند و فضل مرا پيش‌تر بشاسند، تا ايشان به وسيله‌ي من به نيك بختي رسند و من به وسيله‌ي ايشان. دعايم را به اجابت رسان. اي پروردگار هستي‌ها.