اشعار اعضای اسپشیال

**امیرمهدی** · 1389/06/25, 13:48

اکام عزیز من دربدرشعرم ها خصوصا شعرازخودت باشه ایول پسر

منم منتظرشعرای قشنگت هستم

**akamo** · 1389/06/26, 13:12

روزى خواهد آمد

كه تخته ى سياه بخت كلاس
از بي صدايى و بى مهرى
فرياد مي زند
و برادر يتيم ام
نوازش دست پدر را
از چوبه ى دار بخواهد
روزى كه مرغان آواره
به حال انسان تأسف بخورند
و برگها از غرور بى انتهاى بشر
به گريه بيايند
آنروز روزى است كه قلم ها
گريسته مى نويسند و
صداها بغض آلود مي خوانند
تا آنروز با تو خواهم ماند

Akam

**akamo** · 1389/06/31, 13:28

شب با چهره اى ستم ديده و غم انگيز
فرا مى رسد
جنگل ها در سوگند
و خدا نفرت از تفنگ دارد
مشعل ها به گريه مي افتند
و سنگرها همانند من ترس شان گرفته
از سايه هايى كه جا پا بر درد هاي
بي نهايت شب مي گذارند
و جنگل باز؟و باز به چه مى انديشد؟
خدا؟يا جنگ؟
من به روزى مي انديشم
كه تفنگ چون خدا دوستم داشته باشد
و شب هرگز
از صداى قهقه ى روز به گريه نيايد
من به آن مى انديشم

Akam

**akamo** · 1389/07/07, 17:01

نفرين بر پرچمهاى سفيد صلح
كه آدمى را در قفس بردگى
به زنجير مى كشند و
هويت اش را به آب گل آلود سهراب مى سپارند
و لعنت به جنگ
كه حتى با شنيدن صدايش
قحطى ذهنيت بشر را فرا مى گيرد
نه زاده ى صلح ام
نه فرزند جنگ
من كودك هزار ساله ى آزادى ام
كودك هزار ساله ى آزادى ... .

Akam

**farzanehabooti** · 1389/07/18, 18:07

من مي توانم

سالهاي سال اميدوار زيستم ، من مي توانم
دردهاي زيادي به جان خريدم ، من مي توانم
صندلي چرخدار خود را هر روز مي دوانم
قسم به آنچه ديدم و نديدم ، من مي توانم
مسير عصايم به سوي روشنايي هاست
بارها و بارها اثبات كرده ام ، من مي توانم
به گوش جان مي شنوم، با چشم دل مي بينم
معلوليت نيست مانع راهم ، من مي توانم
در باطنم اراده اي سخت و محكم نهفته دارم
به ظاهر گرچه كمي كم توانم ، من مي توانم
والاترين مسيرم تلاش و كوشش و زندگيست
هرچند طولانيست مسيرم ، من مي توانم
توانهاي بسيار در دل و جان خويش پرورانده ام
پس ايمان دارم كه پرتوانم ، من مي توانم
خستگي و نوميدي در روح و روانم اثر ندارد
مستحكم است روح و روانم ، من مي توانم
خانواده، دوستان، مربيان همگي مشوق راهند
توكل بر خداست تنها اميدم ، من مي توانم
دوست دارم با همنوع خود همدل و هميار باشم
از ترحم و دلسوزي ها بيزارم ، من مي توانم
به سوي اهدافم تا پاي جان تلاش خواهم كرد
گرچه مشكل فراوانست اما بازهم، من مي توانم

شعر از : فرزانه حبوطيgol

http://malolan-va-zendegi.blogfa.com/post-30.aspx

**akamo** · 1389/11/29, 15:15

سلام به همه دوستان
راستش اين شعرو تقديم ميكنم به همه شما عزيزان
اميدوارم به دلتون بشينه

واژه ها نارسند
چگونه بايد آغاز كرد؟
سردم و تنهايم
تكه كاغذى
كه بار قلب مرا به سينه مى كشد
دوست من است!
و حرفهايم كه سيل كينه زندانيش مى كند
هر دم براى رضايت آدميان
لبخند مى زند و
براى دخترهاى قشنگ
كه آرزويشان
داشتن مجنونى است
آه مى كشد...
به هيچ درد نمى خورد آدم
آنگاه اگر
هر شب گريان بخوابد
و تو بدان زندگى!!!
اگر فضاى سينه ام را
غبار فرا گيرد
و دستانم را
زنجير نادانى در بند كشد
و شعرم را
دشنام بيالايد
اگر چشمانم را بى سويى احاطه كند
بر بام خانه ام
دام ترس بر افرازند و
چهره ام را غم از خنده بزدايد
براى شادى دوستانم
روياهايم را به خاك مى سپارم
وهرگز گردن به سازش نمى نهم
تا پايان
مى جنگم
مى جنگم

Akam