نمـــــــــی دانی چه لذتی دارد !
نمـــــــــی دانی چه لذتی دارد که روی صندلی چرخدار بنشینی
و سراسر وجودت پر از دردهای جسمی و روحی باشد ولی تو
خدا را شـــــــکر بگویی و ذکر "یا حسین" در دلت سر دهی
نمـــــــی دانی چه لذتی دارد که با عصا راه بروی و
انسانهایی که از کنارت عبور میکنند در دلشان آهی بکشند ولی تو
اُمیدوار باشی که آنها با دیدنت ، لحظه ای خدا را شکر بگویند
نمی دانی جه لذتی دارد چشمهای ســَـــرَت نبیند و دیگران باز آهی بکشند
ولی تو با چشم دلت ، قشنگی های دنیا را ببینی و آنها ندانند که تو هم می بینی!!!
نمی دانی چه لذتی دارد وقتی گوشهایت نشنوند و زبانت گنگ باشد و با زبان اشاره
به دیگران بفهمانی که : ای انسانها کمی شکرگزار نعمتهایی که دارید ، باشید !
نمی دانی چه لذتی دارد که روی صندلی چرخدار بنشینی
و برای جابجایی ات ، خانواده و دیگران کمکت کنند
ولی تو در دلت اُمیدوار باشی که :
ای کاش این کمکها به عنوان نقطه ای روشن در نامۀ اعمالشان ثبت شود
و دعا کنی برای عاقبت به خیری شان !
نمی دانی چه لذتی دارد که از برخی لذت ها - مانند راه رفتن - محروم باشی
ولی غم ِ این محرومیت به یادت بیاندازد که جسم - دیر یا زود - رفتنی ست
پس چرا غصۀ لذت های فانی را بخـــــــــوری ؟!
نمی دانی چه لذتی دارد که روی صندلی چرخدار بنشینی و نگاهت به زندگی ؛
نگاهــــــــــــــــی متفاوت باشد
نمی دانی چه لذتی دارد که معلولیت باعث شده است
قدر نعمتهای الهی را بیشــــــــــــتر بدانی
که اگر تو به جای غیرمعلولین بودی
مطمئنا برای هر یک قدمی که برمیداشتی ، خدا را شکر میکردی
هر چند که انسان تا نعمتی را از دست ندهد قدر آن نعمت را نخواهد دانست
ولیکن خدا را شکر که به این نکته دست یافته ای که اگر سختی و محدودیت نبود
قدر عافیت را به این زیبایی درک نمیکردی
و بالاخره نمیدانی چه لذتی دارد که دیگران تصور کنند
با این حرفها و اُمیدواری ها ، فقط شـــــــــــعار میدهی
ولی تو لبخند بزنی و تنها دلخوشی ات این باشد که
یار و همراه واقعی و همیشگی ات فقط خداست ..
---------- Post added at ۰۰:۲۲ ---------- Previous post was at ۰۰:۲۱ ----------
به انتظار شـــــــــهری مناسب
نوای قلمم به رنگ زندگیست
و جنس باورهایم به رنگ عشق ؛
به رنگ خــُـــــــــدا ؛
طعم زندگی را به چاشنی اُمید ، آغشته میکنم
و در کوچه پس کوچه های زندگی ، رکاب میزنم
رکاب می زنم و می رانم صندلی چرخدارم را ؛
گرمای آفتاب محبت ؛ توانم را بیشتر می کند
همچنان می رانم و می رانم تا انتــــــــها
تا به مقصد برسم
موانع زیادنـــــــــــد
فراز و نشیب ها خسته ام می کنند
اما نومید ؛ هــــــــــــرگز ...!
می خواهم تند تر و شایسته تر برانم
تا پا به پای همنوعان و همشهریانم ، در تلاش باشم
اما پله ها نمی گذارند
فراز و نشیب ها مانع می شــــــــوند
عرق سردی روی پیشانی ام می نشیند
ولی همچنان می تازم و می رانم
من می خواهم پس می توانم ؛ پله ها نمی گذارند
صندلی چرخدارم در فراز و نشیب ها ، سخت عبور میکند
میدانم سخت است ، میدانم زمان می بـــــَـــرَد
می دانم پله ها زیاد است ، شهرها بزرگند
من همه را می دانم و همچنان می رانــــــــــم
من همه را می دانم اما اُمـــــــــــیدوارم
و با دلی پُر اُمــــــــــید همـــــــچنان به انتظار می مــــــــــانم
به انتظار شـــــــــهری مناسب ، شهری بدون پله و شهری بدون موانع !
فرزانه حبوطی
---------- Post added at ۰۰:۴۸ ---------- Previous post was at ۰۰:۲۲ ----------
خداوندا هزاران مرتبه شکـــــــــــــــــــرت
شاید پاهایمان قدرت راه رفتن نداشته باشد
ولی خداوند ، پدر و مادرانی به ما عطا کرده که یک عمر پاهایمان بوده اند
شاید دستهایمان توان چرخاندن چرخهای صندلی چرخدارمان را نداشته باشد
ولی خداوند ، عزیزانی به ما عطا کرده یک عمر دستهایمان بوده اند
شاید چشمها و گوشهایمان توانایی دیدن و شنیدن نداشته باشد
ولی خداوند ، مربیان و دوستان وفاداری عطایمان کرده
که یک عمر چشمها و گوشهایمان بوده اند
شاید زبان مان گنگ بوده و نتوانسته ایم سخنان زیبا به هم میهن مان هدیه کنیم
ولی خداوند ، اراده ای عطایمان کرده که با توکل بر ذات بی همتایش
آموخته ایم که چگونه زندگی کنیم
درست است که نفصی در ظاهرهایمان دیده می شود و گاهی دلت را غمگین میکند
اما خداوند ، روح های بزرگ و مستحکمی عطایمان کرده
که تمام مشکلات را با جان و دل خریده ایم
در طول زندگیمان، دردهای جسمی و روحی زیادی کشیده ایم
دردهایی که حتی تحملش برای پهلوان ترین ورزشکاران نیز سخت و دشوار است
اینکه بنشینی روی صندلی چرخدار و دیگری کارهایت را انجام دهد
دل بزرگی میخواهد . . .
اینکه در برخی از مراحل زندگی، به علت نقص جسم،
غرورت بشکند از اینکه در انجام کارهایت استقلال کافی نداری
دل بزرگی می خواهد . . .
لذا من تصور می کنم، معلولین روح های بسیار بزرگ و استواری دارند
و قطعا از این روح های بزرگ و مستحکم، انتظار درک بیشتری می رود
ما درک کرده ایم که گاهی نمیشود، گاهی سخت است، گاهی مشکلات زیاد است
ما درک کرده ایم آهی که هنگام دیدن ما میکشی، همیشه از روی ترحم نیست
گاهی به خاطر اینست که خودت را به جای ما میگذاری و پی می بری که سخت است
آری! سخت است، و عمری است که با سختی ها و مشقات کنار آمده ایم . . .
منازل مان، ساختمان هایمان، خیابان هایمان، مناسب سازی نیست، کنار آمده ایم
هزینه های رفت و آمدمان حداقل 15 برابر افراد غیرمعلول است، کنار آمده ایم
در تحصیل، اشتغال، ازدواج، مسکن، و ... مشکل داریم، کنار آمده ایم
توانایی هایمان را دیده اند ولی با دیدن نقص جسم باورمان نکرده اند، کنار آمده ایم
کنار آمده ایم و از تمام مشکلات و سختی ها که بگذریم
خدایی داریم که پاسخ تمام نداشته هایمان است
خدایی داریم که نعمتهایش را باید شاکر باشیم و قدر بدانیم
درست است که نقصی در جسممان داریم ولیکن اگر روحمان را سالم نگه داریم
جسممان نیز به تبعیت از روح، هر روز بهتر و بهتر خواهد شد...
خدای مهربان هر لحظه محافظمان است و نگهدار جسم و روحمان است
خدا را سپاس می گوئیم که ما را انتخاب کرد برای این امتحان بزرگـــــــــ . . .
خداوندا هزاران مرتبه شکـــــــــــــــــــرت
پاسخ با نقل قول
